#6 - Początek przygody z Nesbo, czyli dlaczego czuję niedosyt.

„Ona była z rodzaju tych, co w pierwszej chwili są bardzo twarde, ale miękną, kiedy się je podrapie pod brodą i powie, że trochę się je lubi. Wtedy gotowe są zrobić dla ciebie wszystko.”

Nesbo to jeden z bardziej rozpoznawalnych skandynawskich pisarzy jeśli chodzi o kryminały, a przynajmniej na to wskazywałaby jego popularność, tak na Instagramie, jak i w blogosferze. Jakiś miesiąc temu uznałam, usychając z tęsknoty za Sebastianem Bergmanem, że muszę znaleźć kolejnego śledczego, który skradnie moje serce. Tym samym sięgnęłam po serię z Harrym Hole, który przy pierwszej części serii wydal mi się fantastyczną postacią. 

„Powietrze, człowieku, to się czuło w powietrzu. Wolność. Wiarę w człowieka. Możliwość zbudowania czegoś nowego. I nawet jeśli Bill Clinton twierdzi, że nie zaciągał się marihuaną, to jednak wdychał to samo powietrze, tego samego ducha, co reszta z nas. I oczywiście to się odbiło na wszystkich. Cholera, trzeba by było nie oddychać co najmniej przez pięć lat, żeby bodaj cząstka tamtej atmosfery nie przeniknęła do krwi. Śmiej się więc, Harry Holy, ale za dwadzieścia lat, kiedy się już zapomni o rozszerzanych spodniach i całej marnej poezji, myśl tamtych czasów ukaże się w zupełnie innym świetle. Wspomnisz moje słowa!”

 „Człowiek-nietoperz” był tak dobry, że połknęłam go w jeden wieczór, choć trochę się obawiałam, ze względu na to, że z całej serii miał najsłabszą ocenę na lubimyczytać. Mimo wszystko mnie porwał. Akcja dziejąca się w Australii to ogromny plus tej powieści. Autor genialnie zrównoważył zagadkę kryminalną z codziennością bohaterów, dzięki czemu łatwo było ich polubić, czy się przywiązać. Postaci były barwne i intrygujące. Komentarze i anegdotki prześmieszne. Sama zagadka może niektórym mogła wydawać się nijaka, dla mnie i tak rozwiązanie było zaskakujące. Styl pisania i przeplatania wątków był świetny, więc książkę czytało się genialnie lekko. No, ale klimat Australii oczywiście wygrał wszystko! Wydawał mi się oddany fantastycznie. Po przeczytaniu pierwszego tomu naprawdę nie mogłam się doczekać kiedy sięgnę po kolejne i już drugiego dnia połknęłam drugi tom.

„– Smak też jest w porządku. Jim i ja jesteśmy starymi przyjaciółmi.

– Ach tak. – Loken nalał sobie sporego drinka – Ostatnio chyba mniej się przyjaźnicie?

– Podobno ma na mnie zły wpływ.

– To kto Ci teraz dotrzymuje towarzystwa?

Harry sięgnął po butelkę coli.

– Amerykański imperializm kulturowy.” 

„Karaluchy”, bo taki tytuł nosi druga część serii, były równie dobre. No dobra, trochę mi brakowało tego fajnego Australijskiego klimatu, co nie ujmowało książce w żadnym stopniu. Wciąż zapoznawaliśmy się z Harrym i jego przeszłością, podawano nam tego nieco zarozumiałego faceta z problemami, który starał się ułożyć swoje życie. Wydaje mi się, że drugi tom był nieco bardziej brutalny od pierwszego, a zagadka bardziej skomplikowana i dopracowana, co oczywiście dawało mi nadzieję, że każda kolejna część będzie robić na mnie większe wrażenie. „Karaluchy” niestety bardzo ucierpiały przy czytaniu, byłam tak wciągnięta w fabułę, że nie dostrzegłam, iż stół nie jest tak długi, jak mi się wydawało, tym samym cała herbata znalazła się na książce i łóżku, a muszę Wam się przyznać, że kiedy czytam lub się uczę, herbatę piję w niemalże litrowych kubkach. Myślę, że ta sytuacja naprawdę świadczy o tym, jak bardzo książka przypadła mi do gustu. Wgniotło mnie w fotel i byłam najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, że tyle przyjemności jeszcze przede mną. 

 

Kolejne było, chwalone o wiele bardziej, „Czerwone Gardło”, które przy okazji jest pierwszym tomem „Trylogii z Oslo”, a mi całkowicie nie przypadło do gustu. Jestem fanką bieżącej akcji i podążania szlakiem głównego bohatera, poznając przy okazji jego samego i to co go otacza. Tutaj mamy bardzo dużo elementów, które są wspomnieniami i momentami stają się nużące. Akcja toczy się zdecydowanie wolniej i długo nie wiemy, gdzie tak naprawdę znajduje się jej punkt centralny. Postać Harry’ego widnieje więc gdzieś na dalszym planie. Fakt, sama puenta, zakończenie, są warte tego, by przez książkę przebrnąć, choć mnie najbardziej motywował fakt, że seria ma jeszcze wiele tomów, a liczyłam na to, że kolejne będą jednak lepsze. Założyłam, że po prostu sama rozwiązywana sprawa nie była w moim klimacie. 

„Kelnerzy tutaj są jak planeta Pluton – stwierdził Andrew ze złością. – Krążą po peryferiach, pojawiają się tylko raz na dwadzieścia lat i nawet wtedy nie daje się ich dostrzec gołym okiem.”

Ostatnią częścią, jaką udało mi się przeczytać jest „Trzeci Klucz”. Po rozczarowaniu poprzedniczką trochę czasu upłynęło, nim zdecydowałam się po niego sięgnąć. Potem kompletnie nie mogłam wgryźć się w fabułę. Początek był ciekawy, ale następnie znów miałam wrażenie, że za bardzo się ciągnie. Były oczywiście zwroty akcji, niedopowiedzenia, zmiany kierunku rozwoju fabuły, ale to nie było to. Oczywiście nie mam tu zastrzeżeń do stylu narracji, od początku Autor w tym aspekcie pokazał klasę, podobnie jest z bohaterami, oni byli świetni, ale w nowych pozycjach jest ich dla mnie zdecydowanie za mało. Nie poznajemy ich tak, jakbyśmy chcieli. 

„– Przemoc jest jak coca-cola i Biblia. Należy do klasyki.”

To może być oczywiście wynikiem mojego spaczenia kryminalnego. Jak już kiedyś wspominałam – fabuła fabułą, nawet w kryminałach muszę poznać postaci, z którymi się stykam i poza życiem zawodowym, lubię śledzić ich osobiste historię. Owszem, Harry nadal ma różne prywatne problemy i rozterki, ale dla mnie jest ich zbyt mało. Może stąd rozbieżność w mojej ocenie, w porównaniu z oceną ogólną. Człowiek – nietoperz, czy Karaluchy mogły, w porównaniu do kolejnych części, mieć mniej dopracowaną kwestię kryminalną, choć dla mnie była ona fajna i zaskakująca, ale o wiele bardziej stawiały na kontekst, otoczenie i relacje międzyludzkie. W związku z tym, co napisałam  może wydawać się dziwnym, że skoro lubię poznawać bohaterów nie czytam obyczajówek, a kryminały, ale ja uwielbiam akcję! Sprawa kryminalna napędza fajnie książkę, buduje napięcie, natomiast bohaterowie są dla mnie nieodłączną jej częścią, a oni nie są z kosmosu i poza pracą mają również własne życie, na którego poznaniu mi zależy. 

„Prawda jest taka, że nikt nie utrzyma się z prawdy i dlatego nikogo ona nie interesuje. Prawda, którą tworzymy, jest po prostu sumą tego, co służy ludziom, w zależności od tego, jaką posiadają władzę.”

To krótka recenzja kilku tomów, które udało mi się przeczytać. Może nawet trudno to nazwać recenzją, ale książki kryminalne są dla mnie typowo rozrywkowe i albo są dobre, albo nie. Bez sensu nakreślać dokładnie fabułę, bo każdy czytacz kryminałów wie, że jeśli autor ma dobry styl pisania i kreowania sprawy, niezależnie od tego czego ona będzie dotyczyła, kryminał będzie dobry. Co wielu osobom pokazała np. Agatha Christie, czy w polskich warunkach – Remigiusz Mróz. Przy pisaniu tej recenzji i przemyśleniach na temat moich kryminalnych przygód, wreszcie chyba wpadłam na to czemu nie podobał mi się Behawiorysta. Właśnie ze względu na skupienie się na akcji, a pominięcie tego, że każdy bohater ma też swoje życie, swoje emocje, swoje plany i ścieżki, którymi podąża.  Człowiek-Nietoperz i Karaluchy zasługują w moim odczuciu na 8/10 punktów. Czerwone Gardło i Trzeci klucz mogą dostać ode mnie maksymalnie 6/10. Chciałabym też zauważyć, że większość cytatów, które się tutaj pojawiły, pochodzi z pierwszej części powieści. 

„Rozejrzał się i pomyślał, że nie m nic bardziej opuszczonego niż domki letniskowe jesienią.”

I teraz mam do Was ważne pytanie: jak myślicie, czy w obliczu tego kolejne tomy cyklu z Harrym mogą mi się spodobać? Czy któryś z cykli Mroza fajnie eksponuje bohaterów i ich życie? Jakie kryminały Wy najbardziej lubicie? Czytacie Nesbo? Co o nim sądzicie? Nie ukrywam, że jestem bardzo ciekawa Waszej opinii!

Buziaki!